Autisme, Seksualiteit en Trauma – deel 2

Genderdysforie betekent ‘je ongelukkig voelen met het gender of geslacht, waarmee je werd geïdentificeerd na je geboorte”. Ik werd als jongen aangeduid, maar ik voelde mij een meisje. In de periode dat ik in de puberteit had moeten komen, kreeg ik een seksuele ontwikkelingsachterstand, met andere woorden: ik raakte niet echt in de puberteit en bij mij groeiden er borstjes. Ik kreeg, net als de meiden, een gladde, zachte huid, kreeg geen gezichts- of lichaamsbeharing, geen baard in de keel, geen brede schouders of spiertoename. Ik werd geen echte jongen en ik werd daar erg mee gepest. Ik snapte toen niet hoe ik in elkaar stak, alleen dat ik beter met de meiden kon opschieten dan met de jongens. Pas in 2017, op 55 jarige leeftijd kreeg ik HRT (hormoon vervangende therapie) en kwam mijn puberteit op gang. Dit is een reden dan ik vaak 25 jaar jonger wordt geschat.

Op de middelbare school had ik een grote groep vriendinnen. We zongen een lied, dat kennelijk uit de ‘Dolle Mina beweging’ kwam, een feministische en/of lesbische groep. Dat lied ging als volgt: “Liever lesbisch, liever lesbisch, maar dan met de Koningin”. Natuurlijk kon je dat niet echt maken in de maatschappij, maar wij trokken ons er niets van aan. Er was een meisje dat mij leuk vond en ik vond haar ook leuk. Zij experimenteerde met meiden en jongens. Ik klapte dicht toen zij de maandag na een schoolfeest enthousiast naar mij toekwam. Op dat schoolfeest hadden wij het grootste deel van de avond gezoend. Terugkijkend waren de emoties, verlangens die bij mijn autisme, en ADHD en genderdysforie kwamen kijken te overweldigend. Ik ervoer een wanhoop, omdat ik zo emotioneel werd dat ik het niet kon bolwerken. Bij een andere vriendin durfde ik, na weken aarzelen, te zeggen dat ik verliefd op haar was. Zij zei: “Maar ik ben lesbisch”, waarop ik zei: “Maar ik ook”, het kwam er spontaan uit, want in mijn dromen was ik een tienermeisje.

Ik heb mij altijd ‘anders’ gevoeld. Mijn hoge IQ (laatste meting 155), zorgde ervoor dat ik mij wilde verdiepen in alles wat met gender en seksualiteit te maken binnen andere culturen,  waarin gender en geaardheid een spectrum en worden deze met eerbied behandeld en gezien als een volmaakte avatar van de geëerde godheid of godheden en gekozen tot geestelijke en maatschappelijke leidslieden. Ik herkende mij in Hermaphroditus die door de Romeinse schrijver Ovidius wordt beschreven in zijn werk ‘de Metamorfoses’, als een persoon die samenvloeit met de Nimf Salmacis, die de goden vroeg ‘voor eeuwig met hem verenigd te zijn’, iets wat de goden letterlijk opvatten. Zo leken de goden behoorlijk autistisch in hun letterlijke gebedsverhoring. Ook ik ben door een speling van het lot geboren tussen vrouw en man in. Toen ik het beeld in het Louvre zag, trof dit mij als Amors’ pijl.

“Haar wens vond weerklank bij de goden, want zij groeiden samen tot één persoon uit twee, kregen ook één gezicht” (Ovidius, Metamorfosen, Boek IV – vers 370-373, Vertaling MD Hans Scheltema)

Ik ben te complex, denk ik, zorgverleners zitten met mij in hun maag, want de combinatie intersekse, transitie, hoogbegaafd, autisme, ADHD, kunstenares, een wandelende bibliotheek zijn en lesbisch beslaat vele disciplines. Ik heb bibliotheken gelezen en, als een out-of-the-box denker als ik ben, gecombineerd ten einde mijzelf te aanvaarden en te begrijpen. Daarom heb ik, zoals ik dit schreef in mijn serie ‘In mijn Brein”, mijzelf doorgrond, begrepen en aanvaard en heb ik mijzelf van harte lief. De pijn vanuit mijn verleden gebruik ik als inspiratie om anderen te helpen, die één of meerdere soortgelijke situaties moeten doorstaan. Ik heb begrip, liefde en compassie. Wat mijn ondergang had kunnen zijn is mijn kracht geworden.