Autisme ontrafeld

Het was een donderdagmiddag ergens eind 2021. Ik zat in de bus onderweg naar huis en scrolde achteloos door de tijdlijn van mijn Instagram-account. Ik scrolde langs een bericht met een interessante afbeelding, ‘Autisme ontrafeld’. Met volledige aandachtig las ik het bericht. Het ging over een podcast waarin het hebben van autisme besproken werd. Het was een oproep en er werden deelnemers gezocht. Heb je autisme en wil je in mijn podcast over jouw ervaringen vertellen? Geef je dan op. Ik was direct enthousiast maar ik twijfelde ook. Zet ik de stap en geef ik me op?

Sonja Silva (bekend van o.a. TMF) komt er op latere leeftijd (42) pas achter dat ze, net als haar man en zoon, ASS heeft (Autisme Spectrum Stoornis). Pas vanaf dat moment begrijpt ze waarom ze zich altijd zo anders heeft gevoeld en waarom ze met sommige dingen in het leven zo worstelt. Het is haar missie om Nederland van het ‘Rain Man-Syndroom’ af te helpen (‘Rain Man’ is een omstreden film waarin Dustin Hofmann een autistisch personage speelt dat erg stereotype en eenzijdig is.). Er zijn namelijk nog steeds heel veel vooroordelen over autisme en die hoopt zij met deze podcast allemaal van tafel te vegen. 

Laat ik eerlijk zijn; vanwege het feit dat het een podcast van een bekende Nederlander is. Via mijn blog bereik ik geen groot publiek. Mijn gevoel zei me dat deze podcast een mooi platform zou zijn om mijn verhaal met een groter publiek te delen en daarmee waarschijnlijk een groter bereik te krijgen.

Vanbinnen voelde ik een behoefte, of noem het intrinsieke motivatie, om mijn verhaal, mijn ervaringen met autisme, te delen. Dat heb ik wel eerder geprobeerd, maar nooit op zo’n manier dat ik er een voldaan gevoel aan overhield. Aan de andere kant voelde ik ook twijfel. In principe maak ik geen geheim van mijn autisme, maar ik loop er ook niet mee te koop. En wat voor reacties zou ik wel niet krijgen? Ik denk al snel in negatieve gevolgen. Stel dat ik berichten krijg waardoor ik me aangevallen voel, of dat mijn familie het niet leuk vindt, of dat ik er op mijn werk problemen mee krijg. Dat zijn de beren op de weg die ik eerder zie dan positieve kanten.

Diezelfde week nog kreeg ik een enthousiaste reactie. Om een indruk te krijgen van mijn verhaal en mijn stem kreeg ik de vraag om dit in te spreken en op te sturen. Dat vond ik écht niet cool, maar wel begrijpelijk. Dus alles voor het goede doel. Gelukkig ging het opnemen goed en kreeg ik ook op mijn opname een fijne reactie. Daarna was een afspraak snel gemaakt.

Ik was best nerveus toen ik inbelde. Dat bleek nergens goed voor te zijn. Ik werd enthousiast ontvangen en na een korte uitleg en informeel praatje begon de opname van de podcast. We hadden een leuk gesprek dat varieerde van uitdagingen op het werk tot de voordelen over autisme en alles wat er tussenin zit. Ik vertelde over mijn zelfdiagnose en dat ik daardoor een officiële diagnose heb gekregen. De herkenning was groot, evenals de verbazing dat het bij veel autisten op deze manier gaat. Ook hebben we gesproken over de impact van autisme op ons leven. Het rekening moeten houden wat ik wel en niet doe in werk en privé en dat het in balans houden van energie altijd een grote uitdaging zal zijn en blijven. Het was ook leuk om te horen dat we ook verschilden in ons autisme. Zo kan Sonja bijvoorbeeld absoluut niet tegen het gevoel, de prikkel, van blote voeten, en draagt daarom altijd sokken. Zelf ervaar ik dat totaal anders en heb ik geen moeite met het lopen op blote voeten. Zo zie je maar weer, autisme is voor iedereen anders. Op 11 januari 2022 is de aflevering live gegaan en deze is te beluisteren via o.a. Spotify en Juke.

Ondanks dat ik het spannend vond ben ik erg blij dat ik dit gedaan heb. Het heeft bijgedragen aan mijn zelfacceptatie. Ik durf nu opener te zijn over het feit dat ik autistisch ben. Hoewel ik niet veel reacties heb gekregen ga ik er tóch van uit dat de podcast andere mensen met autisme helpt in hun leven.