Misfitting
Als mensen me ernaar vragen, omschrijf ik mijn autisme meestal met het woord “misfitting” (niet passen in het systeem), een term die voor mij de kern raakt van alles waar ik tegenaan loop in deze neurotypisch georiënteerde maatschappij. Als iemand met autisme heb ik altijd al het gevoel gehad “anders” te zijn. Van mijn manier van denken tot mijn manier van communiceren, alles is anders.
Niet ge- of verstoord maar gewoon anders
Het woord “stoornis” wordt vaak gebruikt om autisme te beschrijven, maar ik vind mezelf niet gestoord. Volgens mij is het ook niet juist om mijn ontwikkeling als “verstoord” te bestempelen, omdat ik gewoon op een ander pad liep dan anderen – in een ander tempo, met andere bewegingen en op een heel andere manier. In mijn beleving is het woord “handicap” dan meer passend, omdat dit vooral gaat over de culturele waarden en sociaal-economische context dan over wie of wat ik – als individu – ben. Was onze maatschappij anders ingericht, dan zou mijn manier van zijn misschien wel gewoon als een andere vorm van zijn kunnen worden gezien. Mijn droom voor de toekomst is dat we erkennen dat we allemaal ons eigen pad hebben. Dat we elkaar niet alleen accepteren en respecteren, maar ook waarderen, juist vanwege onze verschillende paden.
Als kind huilde ik ooit wanhopig tegen mijn moeder: “Waarom is alles altijd anders bij mij?” Maar nu denk ik dat ik enorm veel geluk heb met mijn autisme. Natuurlijk zal ik niet ontkennen dat leven met autisme in een samenleving die is gebouwd voor niet-autistische mensen soms (heel!) uitdagend kan zijn. Maar ik heb geleerd om mijn anders-zijn te omarmen. Mijn autisme is niet iets wat ik wil veranderen of verbergen, maar iets wat ik vier en deel met anderen. Als ik naar de wereld en naar mezelf kijk, door de lens van mijn autisme, zie ik een uniek perspectief dat een waardevolle bijdrage levert aan de maatschappij.
Zest for Life
Eén van de grootste voordelen van mijn autisme is mijn “zest for life”. Die “levenslust” of “joie de vivre” uit zich bij mij in een diep gevoel van enthousiasme, opwinding en vreugde voor elke nieuwe dag. Iedere ochtend word ik wakker en ervaar ik doel en betekenis – wat mensen in Engeland zo mooi ‘purpose’ noemen. Ik heb zin in de dag, ik heb zin in het leven en ik heb heel veel zin in mijn bestaan omdat ik de hele dag bezig kan zijn met dingen waar ik heel erg enthousiast en gepassioneerd over ben. En ik denk dat dat een groot geschenk is en dat ik daar heel dankbaar om mag zijn. Stiekem denk ik zelfs dat dit iets is waar veel niet-autistische anderen mij om zouden kunnen benijden.
Unieke bijdrage
Veel mensen met autisme hebben het vermogen om zich intens te concentreren op een bepaald onderwerp, en ik ben daarop geen uitzondering. Het is mijn autisme dat me in staat stelt om dieper in mijn interesses en passies te duiken. Door deze diepe duiken in combinatie met mijn hyperfocus kan ik nieuwe en fascinerende inzichten ontdekken en combineren met mijn eigen unieke perspectief. Terwijl ik me door de wereld om me heen navigeer, word ik voortdurend herinnerd aan de waarde die dit autistische perspectief biedt. Of het nu in mijn werk, mijn relaties of mijn hobby’s is, ik zoek altijd naar manieren om mijn eigen speciale merk van inzicht en creativiteit aan tafel te brengen, om iets echt bijzonders bij te dragen. In mijn beleving is het een geweldig cadeau om dat te mogen doen, waarvoor ik diep dankbaar ben.
Dankjewel Martine, Wat een geweldige positieve blog. Ik voel autisme ook niet als een stoornis, maar als een andere manier van zijn. En ik kan wel stoer lopen roepen, als een ander er last van heeft is het het probleem van de ander. Ik liep van jongs af aan al te maskeren (ja er zijn ook mannen die dat doen). Maar als we het neuro-typische deel van de samenleving ervan kunnen overtuigen dat het anders zijn ook voordelen heeft, zijn er zeker bij die best rekening willen houden met ons anders zijn. Ik wens alle mensen die deze blog lezen… Lees verder »
De zin van het leven is de weg ernaar toe. Autisten weten dat denk ik. Mooi gezegd!
Heel interessant. Ik ben een man van 46, en heb nu ongeveer 6 jaar de diagnose ASS. Misschien off-topic, maar ik las net een theorie over spiegelneuronen, of een defect daar aan, bij Autisten. Dus we kopiëren het gedrag van anderen niet omdat we het niet zien. Maar kan het niet zijn dat we het wel zien, maar denken: “waarom zou ik dat nadoen?”
Ik heb vaak het idee dat Autisten hun eigen weg bewandelen. En wat kan daar nou fout aan zijn.