Associatieve vrijheid

Een van de autistische eigenschappen is het associatief werkende brein. In deze blog probeer ik daarvan een voorbeeld te geven, hoe dat werkt en hoe dat in dit geval angstverminderend kan werken.

Ik weet niet goed wat ik voel, het is onrustig van binnen en ik heb de behoefte om te huilen. Het zou me zo lekker lijken om mezelf helemaal leeg te huilen, zodat er een mooie lege ruimte komt. Die ik kan kleuren met groene warmte en die ook fris en weldadig is. Ik zie de zon door de bladeren al voor me. Ik wil weg van alle problemen. Problemen die niet werkelijk problemen zijn, maar gecreëerd zijn om maar problemen te hebben. Ondanks deze gedachte kom ik er niet los van te staan. Ik wil ruimte, vrijheid en eenvoud, maar ik word tegengehouden. Ik voel een hek, en denk de kettingen te horen bij het rammelen. Ik voel me opgesloten achter een onzichtbare wand ergens in mezelf.

Ik voel me vol, zo vol dat ik alleen nog maar kan overstromen. Mijn eerste impuls is om het te willen controleren, maar het is niet te controleren. Ik zit zo vol dat ik mezelf niet meer bij elkaar kan houden en bang ben om uit elkaar te vallen. Dan heb ik ineens een ander beeld voor ogen. Ik probeer als een jongleur ballen hoog te houden. Met zweet op het voorhoofd, probeer ik steeds meer ballen hoog te houden. Ze moeten hoog blijven, hoog en gecontroleerd in de lucht. Met tranen in mijn ogen denk ik: dit hou ik niet vol.

Ik gooi een bal omhoog en er komen er weer twee naar beneden. Het worden er meer, steeds meer. Het gaat sneller, steeds sneller. In een niet aflatende kolkende stroom. Ik mag geen bal missen, maar ik kan het niet aan, ik voel het zweet en de moeite, het zuigt en put me uit.  Ik voel me gejaagd en gevangen in een stroom. Ik kan niet meer, maar ik hou het al zo lang vol. Volhouden zeg ik tegen mezelf, ik moet volhouden. Het zou zonde zijn om ze na al het harde werk te laten vallen. Alle moeite voor niets, alle arbeid voor niets, alle pijn voor niets. Pijn blijft het nagalmen in mijn hoofd en het zweet smelt samen met tranen op mijn wangen.

Ik kan het niet meer. Ik word gehaast door een externe stroom en denk daaraan te moeten voldoen. Ik voel het zweet en tranen samensmelten en mijn hart huilt mee. De interne druk loopt op van een stroom van zilt water tot een oersoep zo helder. Ik voel me vrij in ruimte en eenvoud en ik (mijn hart) weet wat te doen. Ik moet afscheid nemen en de ballen loslaten. Van wie moet ik deze ballen in de lucht houden? Ik voel me benauwd worden en realiseer me, dit is niet mijn droom. Ik hou ballen in de lucht die niet de mijne zijn. Ik voel de stroom van tranen en het zicht wordt steeds helderder.

Ik sta onder een weldadige douche – desillusie wordt geschoond en door het putje weggespoeld. Ik voel de warmte van ik ben genoeg. Ik voel de kracht om los te laten. Los te laten en op te komen voor wie ik ben. Het groeit in mij, de warmte en de kracht te zijn wie ik ben en me verbonden te weten met wat is. Ik laat ineens alle ballen op de grond vallen. Wat een machtig gevoel is dat, ik doorbreek een patroon. De ballen stuiteren, ik laat los en laat ze in vrijheid gaan. Heel resoluut en niet meer de neiging om ze op te pakken. Ze stuiteren en rollen alle kanten op, vrij van het in de lucht gehouden worden. Hun eigen weg en niet gestuurd de vrijheid in.

En ik ben ook vrij en ren in gedachte een lente-wei in, fris en weldadig met groene warmte van het gras en de zon. Zo mijn droom tegemoet. Ik voel de ruimte en de vrijheid, de zon op mijn huid. Het zonlicht speelt met stofjes in de lucht. Ik laat ze voor wat ze zijn en kijk ernaar en geniet als een deel van het geheel. Ik voel de warmte en de kracht en omarm mezelf, ik heb me lief. Ik voel me vrij om te laten zijn wat is zonder daar iets mee te moeten doen. Ik voel de tranen en moet lachen, lucht stroomt in mijn longen. Ik doe mijn schoenen aan voor een wandeling, ik ben en geniet.