Hoofd vol muziek

7.00 uur: de wekker gaat. Ik word wakker. Eerst is er alleen nog het gevoel van het heerlijk liggen, maar dan komt de eerste gedachte. De wekker gaat. En de volgende: Welke dag is het en wat staat er allemaal op de planning vandaag? Huishouden, werken, boodschappen? De ene na de andere gedachte komt op.

Door de gedachten merk ik dat ik wat uit contact raak met mijn lichaam. Ik krijg onder andere koude handen, voeten en ga te hoog ademen. Ik besef dat ik toch beter even een warme trui aan kan trekken, of dorst heb. Even rustig ademhalen helpt mij om mijn lichaam weer te voelen en te landen. Net als wandelen, of anders in beweging zijn. Maar het meest helpt mij toch wel het muziek maken. Daarin komt voor mij alles wat belangrijk is in het leven samen.

Nadat ik de belangrijke dingen op een dag gedaan heb, is het eerste wat ik het liefste in mijn vrijetijd doe, mijn bastuba pakken om te oefenen. Meestal een tot anderhalf uur en soms langer. Als ik een dag geen tuba speel, ben ik helemaal uit mijn ritme. Bastuba spelen geeft mij een gevoel van voldoening en ontspanning. Dan vergeet ik even wat ik allemaal nog wil doen in de rest van mijn dag- en weekplanning. De wekelijkse orkestrepetities zijn ook erg belangrijk voor mij. Ik vind het zelfs jammer als er in de zomervakantie geen repetities zijn.

Er zijn tijdens het muziek maken nog steeds gedachten. Maar nu zijn ze gericht op mijn ademhaling, mijn bladmuziek, het instrument in mijn handen en de techniek van het bedienen van de cilinders. Het focussen op ademhaling en de klank die uit mijn instrument komt, brengt mij helemaal in het hier en nu. Dat geeft totale ontspanning in mijn lichaam. Ik weet niet precies waarom. Misschien wel omdat juist alles samenkomt in mijn denken en gevoel. Alsof het allemaal goed is, het plaatje klopt. Ik kom terug bij mijn lichaamsbewustzijn. Ik voel mijn instrument in mijn handen, mijn voeten op de grond, ademhaling, hoor de warme lage klanken van mijn tuba. Er hoeft even niks; er is alleen de liefde voor de muziek en dan gaat het spelen (bijna) vanzelf. Het voelt een beetje alsof ik met de muziek mee ga. Omdat ik zo geniet, geeft dat mij veel energie.

Ik begin het oefenen altijd met een warming-up met toonladders, overbindingen en intervallen. Dan kies ik een etude die fijn speelt, en vervolgens een etude die er ingewikkeld uitziet. Ik ga dit stuk uitpluizen, per maat oefenen. Of ik kies een etude die qua ritme wel eenvoudig is, maar waar de uitdaging juist zit in de bediening van het instrument om de noten juist te intoneren. Ik sluit het oefenen altijd weer af met een etude die fijn speelt, of die ik heel mooi vind. In ieder geval een etude die mij een goed gevoel geeft.

Als ik genoeg gespeeld heb, zet ik met een glimlach het instrument weer aan de kant en kijk tevreden terug op wat fijn ging, en wat ik geleerd heb. Dat ik misschien best wat minder kritisch op mezelf mag zijn. En het leven niet is zoals het perfecte plaatje in mijn hoofd. Soms gaat iets goed, en soms gaat iets minder goed. En heb altijd heel veel zin om het geleerde ook toe te passen in de komende orkestrepetitie en muziekles.