Vertellen over je autismediagnose is een dillema: vertel ik het wel of vertel ik het niet. Daarom denk ik na over de voor- en nadelen en de noodzaak van 'coming aut'. Zal ik anderen over mijn autisme vertellen of niet?
Coming aut is een keuze. Meestal ben ik niet verplicht om te vertellen dat ik autisme heb. Ik mag kiezen. Om te besluiten of ik anderen wel of niet over mijn autisme vertel denk ik na over de voor- en nadelen van coming aut. Soms helpt het vertellen over mijn autisme, soms niet. Als ik eenmaal besloten heb wat ik doe, kan ik een volgende keer weer wat anders besluiten. Het is mooi dat ik zelf mag besluiten of ik het vertel of niet!
2 Comments
Als ik (wat langer) met iemand praat en ik denk ‘hmm, in deze situatie kan ik het best vertellen’ doe ik dat ook.
Ook om mensen bewust te maken dat ‘mensen in het autistisch spectrum’ in een SPECTRUM zitten dus ik hoop dat mijn ‘coming-aut’ hun idee van het spectrum bijstelt.
Dat een vrouw die honderduit kletst en je ook nog aankijkt ook in het spectrum kan zitten…;)
Ik vind dit een moeilijke: Ik voel me werkelijk sociaal gehandicapt,weet vaak niet wat ik moet zeggen of vragen aan anderen, dus veel aansluiting heb ik toch al niet, en ik voel me hierover altijd onzeker.
Maar als ik het vertel, dan ben ik bang dat ik de mogelijkheid tot “normaal” contact helemaal afsluit: dan zit ik definitief in een bepaalde hoek voor mensen, en zullen ze altijd met mij als “autiste” praten.
Op mijn werk weten wel een aantal mensen het, omdat ik niet wil dat ze steeds doordrammen over communicatie, daar ben ik gewoon niet goed in, en omdat ik in een bedrijfstak zit (de IT) waar autisme goed vertegenwoordigd is. En sommige mensen vind ik aardig, die weten het ook, omdat het voor mij zo allesoverheersend is.