Vandaag de dag is Amélie een stille en wat excentrieke serveerster, die alleen woont in een appartement in Parijs. Op een dag vindt ze daar een verloren schat van een bewoner van lang geleden. Ze besluit het terug te geven aan de rechtmatige eigenaar.
Na het zien van zijn reactie en het perspectief dat het hem weer geeft, besluit ze om haar leven te wijden aan het helpen van mensen om haar heen. Dat doet ze geheel op haar eigen manier, die niet altijd binnen de grenzen van de wet valt.
Gaandeweg ontmoet ze Nino, een aantrekkelijke, ietwat vreemde man, waar ze achter aan gaat.
Beoordeeld als één van de meest romantische films van de 21st eeuw op IMDb.com.
Visueel een briljant film. Parijs zag er nog nooit zo sprookjesachtig uit. De kijker wordt constant geprikkeld door schitterende plaatjes, kleurijke contrasten en idillische tafereeltjes.
De begeleidende muziek is meesterlijk. Ook de soundtrack van de film, met schitterende muziek van Yann Tiersen, is een aanrader. Deze prachtige muziek beluister ik in een romantische bui veelvuldig.
De film zet je aan het denken over het leven (en de liefde) zelf. Amelie heeft mij verschillende dingen geleerd. De manier hoe Amelie de wereld ziet en er mee omgaat is prachtig. Ik merkte dat ik vanzelf dingen van haar ging overnemen, zonder dat ik er zelf erg in had.
Nadat ik hem gezien had, wilde ik gelijk ook de wereld veranderen zoals Amélie in de film. Zoals de hoes ook al zegt: She will change your life!
Het is altijd zonnig in het Parijs van Amelie. De straten en metro's zijn brandschoon, het is er rustig en er zijn alleen blanke mensen. Ik ken de straten waar de film opgenomen. Er ligt vuil op de straat, er zijn ratten, daklozen, Arabieren en zwarten. Je hebt er files, lawaai en het regent er regelmatig. De film toont dus weinig respect voor de locaties en de mensen die er wonen. Ik heb geen moeite met sprookjes, maar die laat je plaats vinden "in een land hier ver vandaan", niet in een echte plaats, met echte mensen.
De film noemt zich romantisch, maar het gaat niet over de echte liefde en echte vriendschap van echte mensen, die elkaar echt kennen. Amelie heeft niets van de verlangens en ambities die echte mensen hebben. Ze leeft uiteindelijk nog lang en gelukkig, maar met wie? Een man die ze helemaal niet echt kent.
Hoewel Amélie voldoende kenmerken heeft die wijzen op autisme, zijn de kijkers in een Wrong Planet discussie verdeeld. De helft zegt 'ja, Amélie is autistisch'.
In een Wrong Planet discussie over Amélie zegt de helft, 'nee, Amélie is niet autistisch, al heeft ze door haar traumatische jeugd en abnormale opvoeding wel een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld'.
Of Amélie nu wel of niet autistisch is, ze deelt wel veel kenmerken met autistische mensen, waardoor zij zich makkelijk met haar kunnen identificeren.
Daarnaast zou het kunnen dat het niet alleen het personage, maar ook het autistische karakter van de film zelf is wat kijkers intrigeert. Dit noemen we een literair autisme.
Andere voorbeelden:
Amélie is niet het enige personage waar "iets mis mee is". Het is interessant om te zien hoe het thema's "stoornissen" en "beperkingen" steeds terug komt: