Hoe kan ik bijdragen aan een positief-realistisch beeld van autistische mensen?

Hoe kan ik bijdragen aan een licht bevooroordeeld beeld van mensen met autisme, dat de nadruk legt op positieve kanten, maar wel binnen de bandbreedte van de werkelijkheid blijft?

Vraag

 
De meeste mensen hebben een positief-realistisch beeld van zichzelf en de mensen die belangrijk voor hen zijn. Ze kennen maar al te goed hun tekortkomingen, maar accepteren die als iets wat nu eenmaal zo is, en richten hun aandacht liever op hun sterke kanten. Hoe kan ik bevorderen dat mensen op een vergelijkbare manier een licht bevooroordeeld beeld van mensen met autisme ontwikkelen, dat de nadruk legt op positieve kanten, maar wel binnen de bandbreedte van de werkelijkheid blijft?
 
Ik ben open over mijn eigen kwetsbaarheden
Of ik zelf autistisch ben of niet, de eenvoudigste manier om bij te dragen aan acceptatie van mensen met autisme is door open te zijn over mijn eigen kwetsbaarheden. Misschien heb ik zelf een burn-out gehad, ben ik als kind gepest of zit mijn broer in de gevangenis. Door daar op gepaste momenten open over te zijn over mijn eigen autisme of over andere kwetsbaarheden bevorder ik een cultuur waarin er geen 'kasten' hoeven te zijn om delen van jezelf in te verstoppen omdat ze niet geaccepteerd worden.
Ik maak ten minste een keer contact met een autistisch persoon
Ik besef me dat de beste manier om me een positief-realistische beeld van autisten te vormen is door zelf direct contact met hen te hebben. Wanneer ik dat niet of nauwelijks heb, besef ik me dat dit waarschijnlijk niet komt omdat ik nog nooit autistische mensen tegen ben gekomen. Waarschijnlijk ben ik dat wel, maar heb ik geen contact met hen gemaakt. Misschien sprak ik liever iemand aan die meer in mijn straatje paste toen ik zelf het initiatief nam. Misschien namen zij wel het initiatief, maar ging ik daar liever niet op in. Een autismevriendelijk Nederland begint daarom bij mezelf. Daarvoor hoef ik echt niet dagelijks contact te hebben met autisten en hoeft de interactie niet eens positief te zijn. Eén wat gekunsteld gesprekje van vijf minuten, waarbij ik me wel okay, hoewel niet helemaal gemakkelijk voelde, kan al genoeg zijn.
Ik maak kennis met de autistische mensen die ik ontmoet
Wanneer ik in contact kom met kinderen, jongeren of volwassenen met autisme kan ik natuurlijk alleen met mensen in hun omgeving te praten, hen als persoon negeren of hun autisme als gespreksonderwerp vermijden. Maar in plaats daarvan kan ik ook gewoon een gesprek met hen zelf aangaan, waarbij ik hen als gelijke behandel, hen de ruimte geef om zichzelf te presenteren, geïnteresseerde vragen stel en met hen in gesprek ga.
Ik besteedt selectieve aandacht aan de positieve kanten van autisten
De meeste mensen richten hun aandacht vooral op informatie over henzelf die positief is en onthouden die informatie ook beter. Hetzelfde doen we voor de mensen die belangrijk voor ons zijn. Dit is dus waarschijnlijk iets wat ik dagelijks doen en ook prima voor mensen met autisme zou kunnen doen. We hebben allemaal negatieve stereotypen over andere mensen, maar in plaats van deze te onderdrukken of me daardoor te laten leiden erken ik dat ik ze heb en richt ik mijn aandacht bewust op de positieve kanten van de autistische mensen die ik ontmoet, terwijl ik negatieve informatie gewoon min of meer negeer, omdat ik daar waarschijnlijk toch al genoeg van heb.
Ik vertel mijn sociale omgeving over de autisten die ik ken
Hoewel direct contact met autistische mensen ook voor mijn sociale omgeving het beste werkt is dat niet perse noodzakelijk. Niet alleen persoonlijk contact maar ook het kennen van iemand anders die een positief-realistisch beeld van mensen met autisme heeft kan al voldoende zijn om bij te dragen aan een autismevriendelijk Nederland. Daarom vertel ik anderen over de autistische mensen die ik ken, gewoon spontaan of wanneer het gespreksonderwerp zich hier voor leent.
Ik ontkracht vooroordelen met feitelijke informatie
Het stereotype beeld dat veel mensen van autisten hebben kan ik gemakkelijk ontkrachten door simpelweg op waarderende wijze te vertellen over de autistische persoon die ik. Soms kan het het helpen wanneer ik ook iets van achtergrondkennis of cijfers kan reproduceren, maar in veel gevallen is het al genoeg wanneer ik het stereotype beeld kan vervangen door een representatie van een concreet persoon.
Ik bedenk me wat ik wil bereiken met de informatie over autisme die ik deel
Wanneer ik informatie deel over autisme heb ik een keuze in wat ik wel en niet vertel. Daarbij denk ik na over de vraag wat ik eigenlijk wil bereiken met die informatie, en wat het mogelijke effect ervan is. Naast de vraag of mijn informatie een goede representatie van de werkelijkheid is, vraag ik me ook af wat ik er eigenlijk mee wil of kán bereiken. Als deze informatie eigenlijk geen doel dient, maar mogelijk wel een negatief effect kan hebben op autistische mensen, waarom zou ik er dan over beginnen? Als ik wil bijdragen aan een autismevriendelijk Nederland, is dít dan geschikte informatie om dat doel te bereiken, of bevorder ik hiermee eigenlijk alleen maar stereotypering en stigmatisering?
 

Conclusie

 
Ik draag bij aan een eerlijk beeld van mensen met autisme. Ik zoek contact en maak kennis met autistische mensen. Ik vertel over mezelf of over mensen die ik ken, over autisme of andere kwetsbaarheden. Daarmee ontkracht ik vooroordelen en bevorder ik een cultuur van openheid.
 

Links

Hoe kan ik bijdragen aan een positief-realistisch beeld van autistische mensen?
Vanuit Autisme Bekeken, Website
Hoe kan ik bijdragen aan een positief-realistisch beeld van autistische mensen?
Samen sterk zonder stigma, Website

Comments are closed.