De compensatiebenadering van autisme gaat er vanuit dat de belangrijkste drijfveer van de mens bestaat uit het vervullen van de functies die het meest belangrijk zijn voor de mens en dat mensen de neiging hebben om een zo hoog mogelijk niveau van functioneren te bereiken. Op deze manier passen ook autisten zich zodanig aan dat ze, ondanks hun beperkingen, toch de functies kunnen vervullen die voor hen het meest belangrijk zijn. Dit gedrag wordt compensatie genoemd. Maar hoe werkt dit nu in de praktijk? Op wat voor manieren compenseren autisten voor hun beperkingen?