Depressie is een van de meest voorkomende psychische stoornissen bij autisme en een van de grootste risicofactoren voor zelfmoord.
van de Nederlandse volwassen met autisme heeft wel eens een depressieve episode gehad
van de Amerikaanse en Zweedse volwassenen met autisme heeft in de laatste 12 maanden een depressie gehad
van de Australische volwassenen met autisme heeft slechts minimale depressieve symptomen
zoveel autistische als niet-autistische volwassen lijdt aan depressie
van de Amerikaanse autisten met een depressie ontvangt hiervoor geen behandeling
Onder Japanse volwassenen die voor het eerst een psychiatrische kliniek voor depressie bezoeken hebben patiënten met autisme 6 keer zo vaak een geschiedenis van pestervaringen (37% vs. 6%)
Onder Japanse volwassenen die voor het eerst een psychiatrische kliniek voor depressie bezoeken zijn patiënten met autisme gemiddeld 12 jaar jonger (30 vs. 42 jaar)
Onder Japanse volwassenen met een ernstig depressieve stoornis vertonen patiënten met autisme 4 keer zo vaak suïcidaal gedrag (43% vs. 11%)
van de Zweedse volwassenen met autisme ontving hun diagnose nadat ze eerst met depressie waren gediagnosticeerd
Zweedse volwassenen met autisme hebben 2 keer zo veel risico op een depressie als hun niet-autistische broers of zussen
Op de middelbare school werd ik gepest, maar toch had ik in mijn vrije tijd plezier aan mijn hobbies. Maar toen ik tijdens mijn studententijd meer na ging denken over het leven, ontdekt ik dat het allemaal zinloos was. Niet geaccepteerd worden omdat anderen je niet begrijpen, proberen om normaal te zijn, steeds afgewezen en genegeerd worden, geen verbondenheid met anderen ervaren, waarschijnlijk nooit een relatie of werk op niveau kunnen krijgen. Toen ik besefte dat dit mijn toekomst was, werd ik depressief.
Voor mij is weinig vanzelfsprekend. Ik moet nadenken, schakelen, observeren, en vooral energie steken in het vertonen van het gewenste gedrag. Ik heb ooit een zelfmoordpoging gedaan en loop soms weer met de gedachten dat het voor mij niet meer hoeft. Ik ervaar weinig vreugde en plezier meer, vecht dagelijks tegen lusteloosheid, pijn en onbegrip. Ik ben van plan om hulp te zoeken, want ik wil weer kunnen genieten, maar bovenal wil ik zo vreselijk graag mogen zijn wie ik in mijn diepste wezen ben.
6 Comments
Dit is zo de beschrijving van mijn zoon (27). Asperger, depressief, geen plezier in het leven en gedachten aan de dood. Tot nu toe is er niemand en geen instantie geweest die hem hebben kunnen helpen. Hij zit inmiddels al 4 jaar thuis zonder perspectief. En ik zou hem toch zooooo graag gelukkig willen zien, een doel hebben in zijn leven, net als elk ander mens. Wie raad heeft……. graag. Ik wordt er zelf depressief van, het ziet er zo hopeloos uit.
Ik herken wat je schrijft. Ik heb ook een paar jaar hetzelfde, het is echt een rot gevoel. Ik zit momenteel bij GGZ Emerhese op een afdeling waar ze gespecialiseerd zijn in autisme. In combinatie met de depressie kan je daar ook geholpen worden. Het is belangrijk om een psycholoog te krijgen die met autisten werkt en ze begrijpt. Voor hun moet de behandeling anders zijn dan mensen zonder autisme. Zeg bijvoorbeeld niet: ga contact leggen, om maar even een voorbeeld te noemen, of iets anders waar autisten heel veel moeite mee hebben of gewoon niet kunnen. Dat kost hun veel energie en dat is funest in zo’n periode. Zoeken naar iets wat energie geeft. Ik word persoonlijk blij van dieren, die heb ik dagelijks nodig om toch wat gevoel te hebben. En ik schilder dagelijks. Heeft je zoon een bepaalde interesse, passie of talent in iets? Daar zou hij echt iets mee kunnen als hij dat heeft.
Mijn vriend wenst mij ook elke dag toe dat ik weer gelukkig ben. Voor autisten is het een langere weg en lastiger om te herstellen dan niet-autisten.
Ik hoop echt dat je zoon de hulp kan krijgen die hij nodig heeft, niets is zo erg om je zo te voelen. Steun van mensen die dichtbij hem staan is denk ik al fijn.
Ik wordt er zelf ook zo verdrietig en hopeloos van zo erg mijn zoon autisme pddnos depressief gauw kwaad ongelukkig en ik wil dood het is vreselijk ook wij weten niet van wie wij echte hulp kunnen verwachten hij is nu 25 wil dood bij vlagen levensmoe en wil eigenlijk alleen maar ongelukkig zijn
Niemand wil alleen maar ongelukkig zijn, het illustreert meer het onvermogen hier zelf verandering in te brengen. Zoek hulp en geef niet op. Laat merken dat u van hem houdt en hij het waard is om (voor) te vechten.
Spijtig dat er zo weinig specialisten zijn op gebied van autisme bij volwassenen laat staan autisme in combinatie met depressie. Ggz luisterd niet en huisarts snapt niks van autisme.
Om een dierbare zo te zien worstelen, te zien afgeleiden is verschrikkelijk. Miljoenen verdwijnen in allerlei onderzoeken maar autisme bij volwassen is een ondergeschoven kindje wat totaal onderschat wordt. Hoe moeilijk autisme in dagelijks leven is en dat depressie bijna vermijdelijk is en dan……dan val je in een gat, mensen begrijpen je niet, werkgever en collega’s haken af, familie vind het moeilijk en steekt vaak kop in het zand……en afgrond is nabij.
Zit zelf al jaren in een depressie. Als autist zet ik een masker op voor de buitenwereld. Dit wordt immers van je verwacht. Toneelspelen in het dagelijks leven. Niemand die echt begrijp wat je zegt. Als je aan geeft dat je niet van het donker houdt en daarom niet te ver van huis kan i.v.m. deze donkere dagen. Dan krijg je een elektrisch fiets…ben je eerder thuis. Tja verander dat dan iets aan het feit dat je een angststoornis heb? De maatschappij begrijp niet hoe de autist werk en zeker niet de Vrouwelijke Autist! Het jammer om te lezen dat jullie alles doen om je kind/partner te helpen maar zijn/haar omgeving heeft nog zo ouderwets denkpatroon hoe een autist moet zijn. Ieder van ons is anders en heeft andere dingen nodig om gelukkig te zijn. Er zijn geen specialisten die ervaring hebben om een autist te zijn. Niemand van die instanties loop in de autist zijn/haar schoenen. Wat voor vele mensen zo gewoon is, blijkt een Berg te zijn voor de Autist. Ook de weerbaarheid wordt met iedere mislukking aangetast. We moeten immers zo “normaal” doen als de rest van de maatschappij. Woede-uitbarstingen, Somber zijn, Verdriet, enz ik ervaar dit als dingen die niet kunnen in deze wereld. Op het werk moeten we alles kunnen, flexibel zijn, gezellig kletsen met de collega’s. Begrip voor dat de Autist niet echt in staat is om over koetjes en kalfjes te praten is er niet echt. Praten we niet over dat flexibel zijn. Er is een grote kloof tussen wat de autist nodig heeft en wat de maatschappij hun kan bieden. Ik ervaar dat ik nog onzeker ben geworden over wie ik ben. Wat kan ik wel en niet? Ben ik nu wel een persoon met een psychologische aandoening of gewoon een mens dat zich aanstelt. Ik moet immers gewoon aanpassen, handvatten leren en begrip voor anderen tonen om te worden geaccepteerd. Maar waarom is dan de vraag? Mag ik niet gewoon een mens zijn die toevallig ook een autist is? Als je een been breek ziet iedereen wat er gebeurt is. Maar tegen mij wordt zo vaak geroepen: Dat zie je niet aan je! Net wat je wilde horen. In plaats van te zoeken in oplossingen denken de meeste instantie dat je het wel kan maar niet wil. Begrijp mij niet verkeerd, ik wil graag werken en een deel van de maatschappij zijn. Maar kan dat dan zonder de strijd die ik voer om te blijven staan in deze maatschappij. En daar zit dan de kern van het hele verhaal. Ik vecht elk dag met mijzelf om maar “normaal” te zijn. Iedere dag loop ik tig keer mijn geheugen af om te kijken wat ik moet doen in deze situatie. Heb ik dit al eens beleeft? Hoe heb ik gehandeld toen? Hoe kan ik dat nu beter doen? Oh help dit is nieuw! Wat moet ik doen en wat verwachten ze van me….denk …paniek…woede..huilen… Hoe graag je ook wil dat je kind/partner gelukkig is het is hun/zijn/haar strijdt. Toon begrip. Ga niet eisen dat ze “normaal” gedrag laten zien. Vecht met hem/haar voor die toekomst waarin er meer begrip is voor hem/haar beperking. Acceptatie is de eerst stap in deze maatschappij.